Remigiusz Mróz

Właściwie to nie kwestia tempa, a wytrwałości (czyli zgrabnie określonego pracoholizmu). Piszę bowiem mniej więcej dziesięć godzin dziennie, przez trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku. Bez wyjątków, bez wymówek i bez czekania na nadejście mitycznej muzy. Nauczyłem się tego od Stephena Kinga, kiedy zaczynałem pisać – i tak mi zostało.

W dodatku rzadko pojawiam się w mediach, bo wychodzę z założenia, że moja praca polega na siedzeniu przy klawiaturze i opowiadaniu historii – czasu więc mam sporo.

Zewsząd. Z tych samych miejsc, z których Ty je czerpiesz. Codziennie jesteśmy bombardowani całymi miriadami idei – w tym sensie pisarz nie różni się niczym od osób wykonujących jakąkolwiek inną pracę. Może oprócz tego, że odkłada niektóre pomysły w głowie, a potem czeka, obserwuje je i stara się ustalić, czy może z nich wykiełkować materiał na powieść.

Bo kiedy zaczynałem, wysłałem propozycje wydawnicze do paru oficyn. Książki zostały przyjęte, a wszystko, co działo się później, było tego logiczną konsekwencją. Teraz jestem na dobre związany z dwoma wydawcami – Czwartą Stroną oraz Filią.

Z nauk prawnych, a konkretnie z prawa konstytucyjnego. Rozprawa doktorska nosiła wdzięczny tytuł „Cyfryzacja sfery władztwa publicznego” i dotyczyła problematyki prawnoustrojowej w kontekście rozwoju Internetu. Pisząc ją, utwierdziłem się w przekonaniu, że wolę jednak pracować nad powieściami…

Ponieważ była pewnym eksperymentem. Chciałem napisać książkę, w której tempo nie będzie ustępowało powieściom Lee Childa, i sprawdzić, jak przyjmie się u nas. Miała wyjść pod pseudonimem, ale ostatecznie zdecydowałem się na wydanie jej pod swoim nazwiskiem. I w ten sposób do życia powołana została trylogia z Wiktorem Forstem.

Najszybciej będzie przez wydawcę, ew. zawsze można odezwać się w mediach społecznościowych.